Om niet te vergeten…

Het was zover: eten om niet te vergeten. Het etentje was een initiatief van acht kinderen uit groep 7. Ze wilden geld inzamelen voor Het Vergeten Kind. Flyers, persberichten, artikelen in de krant, live op de radio, een reactie en bijdrage van de nieuwe burgemeester en een vol restaurant! Dat hadden de acht kinderen (met een beetje hulp van ouders) voor elkaar gekregen.

Meer dan 100 gasten
Het initiatief werd door heel veel mensen gewaardeerd. Dat zorgde ervoor dat iets meer dan honderd gasten kwamen eten. Daar stonden ze dan; acht pre-pubers in matching t-shirts die zichtbaar maakten dat zij tot de ‘crew’ van de avond hoorden.

Om 17.00 uur werd er verzameld om de laatste voorbereidingen te treffen. De ballonnen werden opgeblazen en opgehangen. De crew ging zelf wat eten en er werd nog een laatste rondje door het restaurant gemaakt om tafelnummers in combinatie met reserveringen in de koppies te ‘stampen’. Er werd nog een hartenhuisje op het raam geplakt. Toen doemden de eerste autolampen op in het donker buiten….

Adrenaline
“Waaaahhh, ik zie lampen. Er komt een auto aan. De eerste mensen komen eraan!! Wat moet ik doen? Wat moet ik ook alweer zeggen? ” 

De spanning nam toe en even was het een hysterisch en nerveus gekakel van de crew. Terwijl ik in mijn uppie het hartenhuisje aan het opplakken was, steeg de adrenaline bij de crew tot een hoogtepunt.

Daar stonden ze dan: klaar om de gasten te ontvangen. Welkomstdrankjes werden uitgereikt en de gasten werden persoonlijk naar hun tafel begeleid door de ‘crewleden’. Tussendoor ook nog even op de foto voor de krant. Het adrenalineniveau daalde langzaam. Na een kort welkomstwoordje (door mij, wat natuurlijk weer heel awkward was aldus mijn dochter) werden de kinderen voorgesteld (ook niet heel chill) en kon de avond écht beginnen.

Go go go
Een acht-gangen tapasdiner werd uitgeserveerd door de acht kinderen. Drankjes werden ingeschonken en rondgebracht. Mensen praatten, lachten en kinderen speelden in de indoor speeltuin. Wat een saamhorigheid, inzet en enthousiasme in één ruimte.

De koppies van het achttal werden soms bijna net zo rood als het t-shirt dat ze aan hadden. Het was doorwerken geblazen met meer dan honderd hongerige en dorstige mensen. Maar wat deden ze hun best, werkten ze hard en wat hadden ze een lol!

Afsluiten
Het einde van de avond naderde…. Voor sommige kinderen ging het veel te snel. Hoeveel geld zou er opgehaald zijn voor Het Vergeten Kind? Vooraf hadden we al enkele donaties ontvangen. Onder meer de Protestantse Kerk Tubbergen doneerde 500 euro!! Maar ook de burgemeester deed een bijdrage van 50 euro. Bovendien hadden de koks en een deel van het bedienend personeel aangegeven om gratis te werken deze avond. Wat een geweldig mooi gebaar! Net als uiteraard het feit dat echt de gehele opbrengst naar Het Vergeten Kind gaat. Er blijft niets aan de strijkstok hangen; geen kostprijs eraf of andere gekke dingen. Gewoon ‘all-in’. Een meer dan sympathiek gebaar van de restaurant eigenaren.

De opbrengst!
Het was uiteraard aan de crew om het eindbedrag bekend te maken. De crew draaide de blaadjes met de getallen om. 3.202,30 was het eindresultaat!

Trots, blij, dankbaar, stoer; er ging van alles door mij heen. Het was niet alleen een avond om niet te vergeten, maar ook een ‘project’ om  niet te vergeten.

Samenwerken met pre-pubers en de andere moeder (en vader), teksten schrijven, t-shirts regelen, de persaandacht en natuurlijk de avond zelf; het was gaaf om te doen.

Overhandigen
Uiteraard gaan we het project nog goed afronden door de kinderen het bedrag (symbolisch) te laten overhandigen aan Het Vergeten Kind.